Data publikacji : 2022-08-26

Kompozyty polimerowe podatne na (bio)degradację

Abstrakt

Na podstawie przeglądu literatury (obejmującej publikacje aż do roku 2007 włącznie) scharakteryzowano metody wytwarzania i niektóre właściwości użytkowe mieszanin polimer syntetyczny/skrobia ze szczególnym uwzględnieniem możliwości zwiększenia podatności na biodegradację tego rodzaju układów na podstawie polietylenu. W ramach badań własnych określono wpływ wprowadzenia 10% samego epoksydowanego kauczuku naturalnego (ENR) lub mieszaniny ENR z nadtlenkiem dikumylu (DCP) na biodegradację otrzymywanych metodą reaktywnego wytłaczania kompozytów polietylenu lub polipropylenu zawierających 60% skrobi plastyfikowanej gliceryną (SG). Stwierdzono, że po 36 miesiącach przebywania próbek w glebie ubytek masy wynosi 30-35% w zależności od składu kompozytu, przy czym ubytek ten związany jest głównie z degradacją fazy skrobiowej. Zmiany właściwości mechanicznych podczas rozciągania w toku trwającego do 36 miesięcy testu glebowego sugerują także istotne zmiany struktury matrycy poliolefinowej, zwłaszcza sieciowanie PE i degradację PP. Na zaobserwowane zmiany istotny wpływ wywiera obecność dodatków (ENR, DCP), czas degradacji oraz odczyn gleby.


Szczegóły

Bibliografia

Wskaźniki

Autorzy

Pobierz pliki

PDF

Żuchowska, D., Steller, R., & Meissner, W. (2022). Kompozyty polimerowe podatne na (bio)degradację. Polimery, 52(7-8), 524–531. Pobrano z https://polimery.ichp.vot.pl/index.php/p/article/view/1446