Uregulowania prawne dotyczące produkcji i wprowadzania do obrotu materiałów i wyrobów z tworzyw polimerowych przeznaczonych do kontaktu z żywnością, w tym szczegółowe wymogi odnoszące się do substancji w postaci nanomateriału stosowanych w produkcji materiałów i wyrobów z tworzyw polimerowych, są zawarte w rozporządzeniu (UE) nr 10/2011. Obecnie w unijnym wykazie substancji dozwolonych do kontaktu z żywnością znajduje się siedem substancji w postaci nanomateriału: azotek tytanu (FCM 807), sadza (FCM 411), ditlenek krzemu (FCM 504), kaolin (FCM 410), kopolimer butadien/akrylan etylu/metakrylan metylu/styren usieciowany diwinylobenzenem (FCM 859), kopolimer butadien/akrylan etylu/metakrylan metylu/styren nieusieciowany (FCM 998) oraz kopolimer butadien/akrylan etylu/metakrylan metylu/styren usieciowany dimetakrylanem 1,3-butanodiolu (FCM 1043). W celu zminimalizowania zagrożenia związanego z ich stosowaniem nanomateriały te są objęte naukową oceną ryzyka (indywidualnie dla każdego przypadku) przeprowadzaną przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA).
Jurewicz, M. (2021). Uregulowania prawne wykorzystania nanotechnologii w produkcji materiałów i wyrobów z tworzyw polimerowych przeznaczonych do kontaktu z żywnością. Polimery, 62(2), 144–148. https://doi.org/10.14314/polimery.2017.144