Data publikacji : 2022-09-18

Polimery glinoorganiczne

Abstrakt

Przedstawiono ogólną charakterystykę metod syntezy i możliwości stosowania polialumoksanów, czyli polimerów o łańcuchach głównych utworzonych z wiązań -Al-O- i zawierających po jednej grupie organicznej przy atomach glinu. Na podstawie danych z literatury i wyników prac własnych szczegółowo omówiono syntezę, budowę i reaktywność dwóch grup polimerów glinoorganicznych. Pierwszą z nich stanowią karboksyalumoksany otrzymywane w reakcjach naturalnego minerału - bemitu [Al(O)OH]n - z kwasami kar-boksylowymi. Polimery te tworzą nanocząstki z zachowanym rdzeniem nieorganicznym oksywodorotlenku glinu oraz z powłoką organiczną. Uwarunkowany rodzajem użytego kwasu typ tej powłoki (hydrofobowy lub hydrofilowy) umożliwia powstawanie stabilnych dyspersji w środowiskach zarówno lipofilowych, jak i hydrofilowych. Autorzy zbadali możliwość wykorzystania karboksyalumoksanów z grupami akrylowymi jako czynników sieciujących w układach ulegających polimeryzacji rodnikowej. Drugą grupę omówionych polimerów glinoorganicznych stanowią alkoksykarboksylany glinu powstające w reakcji kwasów karboksylowych z alkoholanami glinu i dalszej termicznej kondensacji albo hydrolitycznej kondensacji wstępnie utworzonych pochodnych Al. Są to polimery koordynacyjne o strukturze liniowej lub usieciowanej, w których atomy Al ulegają połączeniu wiązaniami mostkowymi utworzonymi z udziałem ligandów organicznych. Do produktów tych można wprowadzać różne grupy funkcyjne, co umożliwia ich wykorzystywanie w charakterze reaktywnych napełniaczy w kompozytach na podstawie polimerów organicznych.


Szczegóły

Wskaźniki

Autorzy

Pobierz pliki

PDF

Florjańczyk, Z., Nawrocka, K., Rogalska-Jońska, E., Molenda, A., & Affek, M. (2022). Polimery glinoorganiczne. Polimery, 47(9), 611–618. Pobrano z https://polimery.ichp.vot.pl/index.php/p/article/view/2008