Uzyskane wyniki jednoznacznie wskazują, że czas przenikania metanolu jest silnie uzależniony od rodzaju zastosowanego polimeru. Materiał rękawic nitrylowych (N) charakteryzował się najkrótszym czasem przenikania, natomiast rękawice chloroprenowe (C II) wykazały najbardziej zrównoważone właściwości pod względem odporności chemicznej i mechanicznej. W przypadku rękawic C I zaobserwowano wzrost twardości oraz odporności na przekłucie po kontakcie z metanolem, co może świadczyć o procesie wymywania dodatków z materiału. Odwrotny efekt odnotowano dla rękawic C II i N – ekspozycja na metanol skutkowała obniżeniem ich wytrzymałości mechanicznej. Pomiar sztywności zginania wykazał, że wszystkie badane materiały ulegały usztywnieniu po kontakcie z metanolem, co ma negatywny wpływ na ergonomię i komfort użytkowania.
Analiza morfologiczna przy użyciu SEM ujawniła istotne zmiany strukturalne, takie jak zwiększenie porowatości oraz obecność mikropęknięć, szczególnie widoczne w rękawicach C II. Dodatkowo odnotowano zmiany grubości materiałów: zmniejszenie grubości rękawic C I oraz jej wzrost w przypadku rękawic C II i N, co może być wynikiem jednoczesnego wypłukiwania składników i pęcznienia materiału polimerowego.
Przeprowadzone badania podkreślają znaczenie równoczesnej analizy zarówno parametrów przenikania, jak i degradacji chemicznej przy ocenie skuteczności rękawic ochronnych. Wyniki sugerują, że czas bezpiecznego użytkowania rękawic powinien być ograniczony do czasu przenikania danej substancji, który nie zawsze może być rozpoznany wizualnie. Zatem właściwy dobór rękawic ochronnych powinien uwzględniać nie tylko deklarowane parametry producenta, ale również efekty długotrwałej ekspozycji na substancje chemiczne.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.