Data publikacji : 2022-08-23

Hydrokoloidalne żele skrobia/polisacharyd

Abstrakt

Przeprowadzono żelowanie 5 % mas. zawiesin skrobi ziemniaczanej, tapiokowej, kukurydzianej i owsianej (tabela 1) w 0,05 i 0,2 % mas. wodnych roztworach gumy arabskiej, karob, guarowej, karaja i ksantanowej oraz ?-karagenu. Uzyskane wyniki pozwoliły na lepsze zrozumienie roli czynników rządzących reologicznymi właściwościami powstających żeli. W celu uzyskania żeli o większej lepkości, w roztworach gum ze skrobią istotne jest unikanie rozdzielenia faz. Zatem, partnerem anionowej skrobi, jaką jest skrobia ziemniaczana, powinna być guma niejonowa, chyba że guma charakteryzuje się małym ciężarem cząsteczkowym i/lub wysokim stopniem polidyspersyjności (co umożliwia odpowiednie dopasowanie termodynamiczne partnerów). Właściwości takie ma np. guma karaja i, do pewnego stopnia, także guma arabska (tabela 2). Pozostałe badane niejonowe skrobie mieszają się z gumami bez względu na ich anionowy bądź obojętny charakter. Zazwyczaj, gumy arabska i ksantanowa oraz ?-karagen ze skrobiami dają mieszane żele o mniejszej lepkości (tabele 3-6). Zawartość amylozy w skrobiach oraz wyjątkowo duża zawartość lipidów również mogą okazać się istotnymi czynnikami wpływającymi na przebieg żelowania. Dodatek gum roślinnych do żeli skrobiowych zmniejsza elastyczność takich żeli w stosunku do elastyczności kleiku z samej skrobi (rys. 1 i 2).


Szczegóły

Bibliografia

Wskaźniki

Autorzy

Pobierz pliki

PDF (English)

Kowalski, S., Sikora, M., Tomasik, P., & Krystyjan, M. (2022). Hydrokoloidalne żele skrobia/polisacharyd. Polimery, 53(6), 457–464. Pobrano z https://polimery.ichp.vot.pl/index.php/p/article/view/1330