Data publikacji : 2011-09-30

Krystalizacja i topnienie inuliny badane techniką małokątowego rozpraszania promieniowania rentgenowskiego (SAXS)

Abstrakt

Krystalizowany ze stężonych roztworów biopolimer inulinowy [wzór (I)] wykazuje makro- i mikromorfologię analogiczną do morfologii krystalicznych polimerów syntetycznych, krystalizowanych w podobnych warunkach. Płytkowy charakter kryształów inuliny potwierdza zarówno mikroskopia optyczna (rys. 3, 4), jak i elektronowa (rys. 5). Kryształy te zwane lamelami krystalicznymi tworzą, tzw. stosy lamelarne (rys. 6), a te z kolei kuliste agregaty – sferolity bądź aksjality. Morfologię kryształów inuliny badano metodą SAXS (rys. 7, 8), stwierdzając, że grubość płytek zależy od warunków krystalizacji (chłodzenia i topnienia izotermicznego bądź dynamicznego). Na podstawie krzywych topnienia skrystalizowanej ze stężonego roztworu polidyspersyjnej inuliny, można wyjaśnić występowanie cienkich płytek krystalicznych o mniejszej stabilności termicznej (endotermy I i II) wraz z grubszymi lamelami, złożonymi z dłuższych łańcuchów, o wyższej temperaturze topnienia (endotermy III i IV). Te ostatnie wykazują tendencję do zagęszczania (tworzenia agregatów) w procesie rekrystalizacji lub w wyniku reorganizacji struktury łańcuchów stałej inuliny. W szerokim zakresie mas molowych, właściwych dla badanych próbek, i w różnych warunkach krystalizacji obserwujemy frakcjonowanie i częściowe pokrywanie się stosów lamelarnych krystalitów z różną wartością lc (średniej lamelarnej grubości) i różną stabilnością cieplną. Przedstawione wyniki są podstawą do stwierdzenia semikrystalicznej struktury żeli inuliny.


Szczegóły

Bibliografia

Wskaźniki

Autorzy

Pobierz pliki

PDF (English)

Hébette, C. L., Delcour, J. A., Koch, M. H. J., Booten, K., & Reynaers, H. L. (2011). Krystalizacja i topnienie inuliny badane techniką małokątowego rozpraszania promieniowania rentgenowskiego (SAXS). Polimery, 56(9), 645–651. Pobrano z https://polimery.ichp.vot.pl/index.php/p/article/view/954